ขวยใจ : ก. กระดากใจ.

น. เป็นคำเรียกหญิงที่รัก หรือคนที่รักมาก ๆ (เหมือน ขวัญตา, ขวัญเมือง, จอมขวัญ).

ขวัญใจ : น. ยอดกําลังใจ. ว. เป็นที่นิยมรักใคร่.

ข้องใจ : ก. ติดใจสงสัย, ยังไม่สิ้นสงสัย.

คำกล่าวแสดงความรู้สึกบุญคุณที่เขามีใจดีต่อ (ผู้ใหญ่ใช้กับผู้น้อย).

ขอบใจ : คํากล่าวแสดงความรู้สึกพอใจในความดีที่ผู้อื่นได้มีต่อตน (เป็นคําที่ผู้ใหญ่ใช้แก่ผู้น้อย).

ก. ทำให้โกรธ, ถูกทำให้โกรธ.

ขัดใจ : ก. โกรธเพราะทําไม่ถูกใจ, ไม่ยอมให้ทําตามใจ.

ก. สิ้นใจ, ตาย.

ขาดใจ : ก. สิ้นใจ, ตาย; โดยปริยายหมายความว่า ยอด, มาก, เช่น สุดสวาทขาดใจ.